Mijn Maand Zonder Emoticons is al even om en ik wil het er zeker nog over hebben, maar dit is een Alice-konijn-periode. Je kent het wel, het drukke konijn in de Disney-bewerking van ‘Alice in Wonderland’ dat hijgend uitroept ‘Geen tijd, geen tijd, hoezeer het me ook spijt!’. Met een bachelorproef-muziektheatervoorstelling voor de boeg – waarover binnenkort meer -,  een bachelorscriptie die nu toch eindelijk-eindelijk-eindelijk de voltooiing nadert en nog wat ander examen-fraais (tel vooral de koppeltekens en gedachtenstreepjes in deze eerste lijnen) loopt mijn hoofd lichtjes om.

Toch heb ik snel-snel met enige trots een nieuwtje te melden: afgelopen weekend heb ik de tweede prijs gewonnen in de categorie zonder leeftijdsbeperking van de tweejaarlijkse Julia Tulkens Poëziewedstrijd, georganiseerd door de gemeenten Tienen-Linter-Landen. Hoewel het krijgen van prijzen geen doel vormt van schrijven en het altijd gezond is het belang ervan te relativeren, is dit toch een joepie-momentje voor mij. Gewoon fijn om opgemerkt te worden in de hoop, een sprankje erkenning. Hieronder het prijsbeest-gedicht, en dan rennen we weer lekker verder.

Maritiem theater

1.

Zandvlakte, waterplaat, luchtstrook.
Een randje golfschuim tussen zand en water,
witte zeilboten als suikerfiguurtjes op een taart
en een groter schip op de horizonlijn.
Er zijn ook mensen –
pantomime met honden aan lijnen
en kinderen die steevast sneller, trager, schichtiger bewegen.
Het leven ingeblikt.
Al de rest kan wachten nu –
echtscheidingen, oplopende burenruzies, erfeniskwesties, dementerende grootouders.
Dit is het maritiem theater,
een strand vol figuranten met zee in de hoofdrol.

2.

Aan één stuk denkt ze.
Peinzend rolt ze het strand op,
bedaarde gedachte na gedachte.
Wandelaars ontdoet ze moeiteloos van mensendenken.
Alleen maar ogen en oren hoeven ze te zijn nu,
voor de meeuwen die een ballet op de waterlijn repeteren,
voor alle tinten wit van licht en lucht.
In het achterland trekt de watertoren het gekwetste hoofd tussen de schouders.
Misschien kunnen alle ontdane gedachten daar wel heen.
En dan is het tegen vieren en tijd voor taart en koffie,
de warmte van een huis.