Ik beken: ik ben zo’n angsthaas. En toch wil en zal ik dat podium op met muziek en tekst. Moedig ben ik dus ook wel (een beetje). Begrijpe wie kan. Waar ik dan bang voor ben? Eigenlijk het meest voor mijn eigen oordeel over mezelf. Over mijn eigen prestatie misschien te zullen moeten besluiten: gadver, dit was kak, dit kan ik veel beter, ik leer het nooit (en ik ben al zo oud). En dan telkens opnieuw om die hete brij heen cirkelen in

bron: lizlohren.nl

het hoofdje, duizend strategieën zoeken en bedenken om het goedje te bezweren: nog beter memoriseren, anders studeren, letten op ademhaling en houding, zal ik weer eens gaan hardlopen en helemaal stoppen met suiker eten, me verdiepen in verbindend communiceren met mezelf etc. Veel te veel gedachten. Langs honderd wegen kom ik erop uit, maar blijkbaar moet ik het die 100ste keer toch ook nog eens ervaren … stop met ‘copen’, er is maar één werkbare strategie: ja, je bent bang, wees dan bang en speel er toch op los. Punt. En ook: schrijf er iets over (zie hieronder).

Bij deze ben je nog een keer uitgenodigd voor ‘Alles begint met ja’: muziek (klassiek) en tekst en spel en … nu ja, kom gewoon kijken, op 12 of 14 juni om 20u in LUCA School of Arts. Ik geef hierbij alvast de – volkomen toepasselijke – proloog weg. (En wees gerust: de rest van de voorstelling is in het Nederlands).

Can you sneak around Fear?
Trying to get past the circle of light in the dark forest  where it is sitting with Denial?
They are having their discussions around the fire.
Will they loosen their grip or will they sign up for another year?
It’s not for you to decide. At least, that’s what they think.
They are united in their light and might while you try to be the size of a mouse and get away.
Leaving them behind, never looking back.
But you are not a mouse: twigs creak under your human feet. They know you’re there, they know everything about you, they can feel you, smell your nerves, taste your sweat, even at this distance where you try to hide between the trees.
‘You’re caught! Come back! Now! Who do you think you are?’. That was Fear calling out.
‘Nobody. If I thought I was somebody I wouldn’t sneak. I would step into the light and stamp out your fire and tell you you’re tresspassing. But here I am.’
‘What else do you have to say in your defense?’, Denial said.
‘Nothing really.’
‘What are you up to then?’. That was Fear again.
‘I don’t know. Just living, I guess.’
‘Tell us your opinion about mistakes.’ Denial was looking at me closely.
‘You know, I used to have a lot of opinions on that topic, but now I think it’s better not to have too many.‘
Fear and Denial looked in eachother’s eyes and nodded.
‘There’s no magic.’  Fear said.
‘There’s no real answers.’ said Denial. ‘But your words sound right enough to us.’
They got up, they stretched their legs that had gotten stiff from sitting too long.
They put out the fire.
We walked side by side, the three of us, to the edge of the forest, chatting quietly.
It was dark.
But we could see.

Piano spelen kan ik alvast goed genoeg om in 3e bachelor te raken aan een conservatorium. Schrijven goed genoeg om een prijs te winnen in een bescheiden literaire wedstrijd. Tot daar mijn vermogen om op te scheppen over mezelf. De vraag is nu: kan ik ook piano spelen, én schrijven, én acteren in één project? Het zal moeten blijken in ‘the wild experiment’ waar ik intussen een klein jaartje mee aan de slag ben en dat over anderhalve maand de planken op moet, één keer zonder jury, één keer mét. Duim voor me! Of nog beter: kom kijken!