Month: juli 2018

Slapeloos gedicht over knopen

Soms kan ik niet slapen. Kan ik dan niet slapen omdat er een gedicht moet worden geschreven? Of schrijf ik een gedicht omdat ik niet kan slapen? Ik zal het me maar niet afvragen.

 

gordiaans

er zijn knopen en daar lig je in
een lus een acht
gooi je je lasso uit dan vang je eigen enkels
bot of hoogstens een paar trage vliegen
hollywoodauto’s in lege landschappen zijn echt niet meer voor jou
nee jij gaat nergens heen
je surft op het droge je bent zelf de plank
dat dat geen compliment is weet je dame
zelfs geen luis in de pels kan je je wanen
wel zo’n wijfje van die
veel te erg verbreide soort
wat heb je toch
een stelletje kinderen schurft en kolder in je kop
overschot aan recepten voor
granola allesreiniger en liefdesverdriet
misschien ben je herkenbaar
misschien wisselt iemand je nog net in voor
een badhanddoek een mok een pannenset
of word je op de valreep gered ontwar je
maar dan DIY en zonder goeroes of godinnen

knoop

Maak eens een visueel gedicht

Vandaag een mini-cursusje ‘visuele poëzie’ gevolgd van Wisper in Leuven, begeleid door creatieve fee Sandrine Lambert. Een beetje nieuwe wereld voor mij. Hieronder twee ideeën. Ik zou zeggen: ‘Do try this at home’, ter opfrissing van je bezwete zomerhoofd.

1. Druk een mooie zin (of twee). Als je geen drukpers hebt kan je de letters ook stempelen of ergens uitknippen of zelf mooi schrijven of printen. Maak er met stiften, potloden, verf, foto’s, stempels … een beeld bij. Het wordt dan zoiets als dit …

 

2. Maak een schrapgedicht. Neem een volledige pagina tekst, maakt niet uit welke de inhoud is, druk die af op papier en selecteer de tekst die nog leesbaar moet zijn. Al de rest schrap je door of kleur je in. Je kan er nog andere visuele details aan toevoegen, op schilderen, erbij plakken. Deze hieronder is niet opbeurend, maar geeft wel een idee van wat het kan worden. Bij visuele poëzie komt er gewoon wat er komt.

Voor jou

Ik heb de woorden voor je opgeladen.
Hier zijn ze dan.
Gedicht.
Ook heb ik er een lampje in gezet.
Nu zijn ze dus verlicht.
Ik hoop dat je erin kan komen.
Een huis waarvan behalve jij geen één de sleutel heeft.
Je kan er heen wanneer de aarde beeft
en ook die enkele keer wanneer je denkt:
Ik heb al veel te veel geleefd.

huisje

moeder

iets voor twaalven en het huis
moet nog wat rechtgetrokken in de hoeken
voor zij onder zeil gaat bovenin
ze weet dat breedbeeld noch almacht binnen bereik liggen
dat hoogstens haar hand
gladstrijkt omspoelt wegbergt tot
de volgende explosie van huiselijkheid in een nieuwe dag

ze kent de permanentie van haar lichaam
dat niets heeft van een breed schip of een kerk
om bij onweer in te schuilen
meer lijkt op de perenboom met volle takken
die niet wegwandelt nooit het tuinhek voor altijd achter zich dichtslaat
rotte vruchten zonder aarzeling laat vallen
en ook wel eens een tak verliest

ze doet dit al sinds kinderheugenis
de kweek is klaar al haperen de vleugels nog
maar nooit is het af nooit uit nooit helemaal volbracht
het weze zo
ze gaat naar boven
neemt het wasgoed mee
zet de wekker

blouse

Woedende shampoo

Ik ben in het station.
Lees achteloos de reclameborden waar ik langs loop.
‘Het woedende recept voor zeer droog haar’.
Het valt mij op en ik denk: ‘Hé ja, dat klopt eigenlijk wel, om heel droog haar te lijf te gaan, heeft die shampoo best wel wat knetterende energie nodig. Zoiets van: erop of eronder. Dit varkentje – of eigenlijk, deze kurkdroge haardos – wassen we zo even. Kaboemmmm!’
Euh, nee dus.
Er staat gewoon: ‘Het voedende recept voor zeer droog haar’.
Je fantasie gaat met je op de loop, schat.
Je wordt echt een beetje kierewiet.
Wat zegt dit over jouw energie, als je ‘woedend’ leest in plaats van ‘voedend’ en drie keer moet kijken voor je door hebt dat het eerste echt niet is wat er staat.
Het is vooral jouw energie die knettert en laait de laatste tijd.
Geregeld richting woedend in plaats van voedend.
Maar eigenlijk … so what?
Ik weet het, woedend is zo ‘not done’.
Zo oei-oei-wat-scheelt-er?
Zo ‘kan je je niet een beetje beheersen’?
Nee, er scheelt niks.
Ik weet het gewoon van mezelf.
Ontkenning noch verontschuldiging, het gaat niet ondergronds.
Ik leef even in een wereld waarin woedende shampoo plausibel is en alles soms flink oplaait vanbinnen.
Omdat het mag hoef ik niet binnenkort iets in de fik te steken, hoef ik – meestal – geen onschuldige verrot te schelden of niet helemaal loos te gaan op sociale media.
Zo werkt dat.
Best voedend eigenlijk.