Ik heb een tijdje geleden gezegd dat als er nog iets te melden viel over de aankomende menopauze ik het hier zou vertellen. Nu stel ik vast dat wat er mij de laatste tijd fysiek of mentaal ook overkomt ik denk: ”t Zal de menopauze wel zijn zeker?’. Een dag hondsmoe met watten in de kop: menopauze zeker? Jeuk achter mijn oren, vettig haar of te veel gesnoept: de menopauze zeker? Nu ja.

Wat ik denk dat er wel mee te maken heeft: ik ben de evidenties van onze knettergekke doe-maatschappij spuugzat. Wat ik bedoel? Onder andere dit: je komt iemand tegen die je al een tijdje niet meer gezien hebt en de vraag luidt ‘Oh, en waar ben jij zoal mee bezig de laatste tijd?’. Versta: je moet iets zodanig geweldigs en sensationeels in de maak hebben dat het entertainend genoeg is voor je gesprekspartner.

Waar het zich nog in uit? In de goedbedoelde maar eigenlijk ook wel ferm opgeklopte boodschappen die we aan één stuk onze strot in geramd krijgen. Bereik je potentieel! Vervul je soul quest! Volg de ware weg van je hart! Je kan wonderen tot stand brengen! Realiseer je ultieme droom! Wees diegene die jij écht bent! 10 geheime tips voor jouw persoonlijke succes! Vind je droomjob/ het geluk /de vervulling/ de ware/ je diep verborgen talent/ je roeping … En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik geef toe, ik laat me daar ook door verleiden. Wie wil er nu niet een kortere route naar meer geluk of geld, verpakt in hoera-sfeer met een licht spiritueel sausje erover? De keerzijde daarvan is: er wordt echt wel van ons verwacht dat we ‘het maken’. Zeventien yes-you-can-boeken gelezen en nog altijd niet in Patagonië aan het backpacken in je dooie eentje, nog steeds niet de omzet van je zelf uit de grond gestampte hippe business verdubbeld of verhuisd naar een tiny house op de Russische steppe? Ja sorry, maar dan ben je echt wel een hopeloos geval.

Ik zeg het je: al dat overgespannen dromen-realiseren-getoeter zet ons in een snelkookpan en binnenkort ontploffen we. De laatste tijd weet ik het eerlijk gezegd niet meer. Ik weet niet goed meer of ik nu per se mijn eerste dichtbundel op de wereld wil krijgen of pianoles wil gaan geven, een vrouwenworkshop organiseren of weer eens een ‘project’ opstarten. Geen hond zit op die dichtbundel te wachten, misschien heb ik geen talent om les te geven, voor die workshop schrijft geen vrouwmens zich in en maffe projecten heb ik al wel een paar keer eerder uit mijn hoed getoverd. Misschien heb ik wel totaal geen ultieme droom in de la liggen nu. Misschien  ….

WIL IK WEL HELEMAAL NIKS NU!

Of laten we zeggen:

Ik wil nu mijn planten water geven, nah!

Ik wil nu tot in mijn haarwortels genieten van het glas naar de glasbak brengen (zalig toch dat kapotvallen-geluid?).

Waarom zou ik niet eens op zoek gaan naar een job met de minste poespas en de kleinste intellectuele uitdaging die ik maar kan vinden (voor zover zoiets nog bestaat?)

Ik wil nu besluiten – nee, ik heb al besloten – dat er niks speciaals, zelfverwezenlijkends, magisch hoeft te gebeuren.

Gedaan met die tralala!

De eerstkomende tijd ga ik mezelf toestaan hartsgrondig geen zin te hebben, hier en daar mijn voeten aan te vegen en misschien is zo vaak mogelijk naar de sauna gaan ook wel een idee. En wie weet gaat er in de vruchtbare modder van al dat met de middelvinger opgestoken leven wel weer een (liefst heel rustig) plan broeden.