sandraroobaert

Een kiezel in je schoen geeft een instant rotgevoel. Het mag nog zo’n klein flintertje steen zijn,  je voet of tenen hebben het meteen door. Weg met dat ding, het moet eruit, nu! Anders is het gesteld met een kiezel in je kop, en dat is precies het gevoel waar ik al dagen mee rondloop. Alsof er iets kleins zit te schuren en schrapen daar vanbinnen en ik het niet kwijt kan raken. Het is geen hoofdpijn, tenzij er zoiets als existentiële hoofdpijn zou bestaan. Ik kan het niet duiden, maar één ding is zeker: het zit even fout als een kiezel in een schoen. Ik kan het niet vergeten, en ik slaag er totaal niet in om me normaal te voelen. Alsof alles in mij een eindje verschoven is en mijn bewustzijn niet in staat is om in z’n gebruikelijke plooi te vallen. Zodat ik me on-mij en vervreemd en verloren voel.

WTF is dit? Het is niet dat ik me nooit eerder wat depri of niet helemaal in de haak heb gevoeld, maar dit is van een ander kaliber. Donkerder, zwarter. Gisteren welden er opeens woorden in mij op, zoals dat mij wel vaker overkomt. Ze zijn er plots, alsof ik een scherm in mijn hoofd heb waarop iemand die ik niet ken ze tikt. Gisteren was het:

zwarte bladzijden die met
zwart worden beschreven
in een zwart boek

Ik zie me al zitten, uit het raam kijkend naar de tuin, met dat zwarte boek met zwarte bladzijden voor me, vergeefs pogend erop te schrijven. Dus ja, WTF is dit? Bij alle wat vreemde gewaarwordingen die ik sinds een tijdje heb, ben ik geneigd te denken ‘menopauze zeker?’, hoewel ik geen idee heb. Misschien is het ook wel midlife of een voedingstekort, Seizoensafhankelijke Depressie (SAD) of nog wat anders.

Of ik het niet gewoon kan omhelzen, zoals dan uit spirituele hoek een wijze stem fluistert? Hell, no! Ik wil dat dit weggaat. Ik heb geen zin om me dag na dag deze inadequate loser met kiezelkop te voelen.

Vorige week ging ik met een vriend naar een theatervoorstelling, ‘De Meester en Margarita’ (een productie van Froefroe en Laika). Op een bepaald moment gaat het personage Margarita in op een wat louche uitnodiging voor een feest. Ze moet zichzelf met één of ander smeersel insmeren en hallucineert een sensuele vlucht door de stad voor ze op de plaats van bestemming aankomt. (Het is een verhaal met enig fantasiegehalte, laat dat duidelijk zijn.) Op het feest krijgt zij – argeloze meid met zwierig knalrood jurkje aan – de opdracht te dansen met alle aanwezigen. Opzwepende muziek, bevreemdende atmosfeer en telkens wordt haar meegedeeld wie de volgende danspartner is. Het blijken stuk voor stuk oplichters, schurken en misdadigers te zijn, maar zij moet ondanks haar schrik en afkeer mee in de wervelende caroussel.

Ik voel het helemaal niet aankomen daar in mijn theaterstoeltje, maar plots staan er tranen in mijn ogen. Mijn lichaam en gevoel hebben het eerder begrepen dan mijn hoofd, blijkbaar, dat dit een snaar in mij raakt. Met enige seconden vertraging begrijp ik het ook: dat de vrouw in het rode jurkje gedwongen wordt te dansen met haar eigen schaduwkanten, wat er in haarzelf ligt aan duistere sujetten. Dit is een test, en zij moet hem doorstaan. Geen wonder, want de uitnodiging voor het feestje kwam van de duivel in hoogsteigen persoon. Een tamelijk verlichte duivel trouwens.

Is dit het dan: dansen met de schaduw? Ach laat me met rust! Naar mijn gevoel heb ik eerder al met duizend schaduwen gedanst, ik ben intussen specialist in het genre, lijkt me. Ik ben moe, ik hoef niet, eigenlijk wil ik niet weten wat er komt.

Een maand of twee geleden had ik ook al zo’n donkere periode, en toen volgde er wel degelijk nieuwe helderheid op. Iets met meer rustig stromen en kleine dankbaarheid erin dan doorgaans mijn deel is. Misschien moet ik daarop hopen. En intussen samenleven met een kiezel in een hoofd dat niet even kan worden uitgetrokken als een schoen.