sandraroobaert

als je altijd kon zeggen
altijd woorden had om te leggen

nee het steekt er niet onderuit
niks fouts met die kleur doe maar

intussen liggen je wijsvingers op je oogleden
adem je in het kommetje van je handen

de middagklok herinnert je
twaalf bakens

als je stilstaat
botst er iemand tegen je aan

als je doorgaat
denk je waar zijn zij gebleven

hoe heten ze je somt ze op
je houdt te veel namen over voor te weinig vakjes

je sluit de wind hermetisch buiten
terwijl de deur blijft zeuren

op één been hinkelen
ooit hield je daarvan