Slapeloosheid is een ramp. Ik heb er sinds een tijdje veel last van. Redenen? Onbekend. Wat doe je in wakkere uren? Soms: een gedicht schrijven over slapeloosheid.. Daar is geen keuze mee gemoeid. Liever zou ik slapen als een roosje dan met woorden in mijn hoofd te zitten. Ze komen vanzelf en wanneer ze komen moet ik er ook iets mee doen. Verjagen is geen optie want daarvoor zijn ze dan weer te aantrekkelijk. Soms word ik wakker met een regel in mijn hoofd die af is en die lijkt te zeggen: ‘en nu jij, ik heb mezelf al bedacht, de rest is voor jou’. Inspiratie is iets vreemds. Maar dus … slapeloosheid.

Slapeloosheid

Gedoemd onder dekens ben je
het spookschip op de barre golven
van een dode nacht.
Je zoeklichten vinden alleen het zwart van duisternis.
In het ruim rolt je geest in een fles heen en weer.
Ongerijmde uren struikelen langs je boeg
en rafelige dromen
over ongelukken
en bedrog kruisen je koers.
Ochtend blijft buiten bereik.