Soms moet zij het lief ontlopen om niet te hoeven spreken
en de vlucht vooruit nemen naar de top van het huis.
Soms moet zij boeken om zich heen slaan en de lamp aanknippen ook al is het dag
en haar koude voeten opnieuw tussen de lakens laten glijden
waar goddank nog warmte van lijven bewaard ligt.
Soms moet zij, het hoofd achterover, door de rechthoek raam staren
en bekers blauw drinken en ook al lust zij geen warme melk, toch lijkt het daarop.
Soms moet de ochtend herbeginnen en
doet zij hem over zonder er een punt van te maken.
Soms mag het bloeden wat haar betreft stoppen, maar het gaat door
de dagen, de maanden, haar ondergoed.
Soms wordt het later, zij weet het, het deert niet.