Ik woon op een plek waar nauwelijks bossen zijn. Toch is het er ook helemaal niet stedelijk. Het is één van die plekken in Vlaanderen waar landbouw – monoculturen die zich uitstrekken tot aan de hemelsbrede horizon – een oppervlakkig gevoel van landelijkheid geeft. Het is ‘de buiten’, maar ongerept kan je het allerminst noemen. Ik pendel met de trein naar steden en kom weer terug. Zowat elke dag fiets ik in veelvoud de drie kilometer die mijn huis scheiden van station, bakker, supermarkt, krantenwinkel.

Tevoren woonde ik aan de rand van een bos, wat ik erg mis. Ik ging er weg door omstandigheden zoals die in elk leven opdagen. Ik heb me vaak afgevraagd of ik de verkeerde keuze heb gemaakt door ergens te gaan wonen waar bossen zo opvallend ontbreken. Of ik niet opnieuw moet verhuizen, liefst naar ergens waar ongereptheid nog veel aanweziger is. Naar Schotland of Ierland bijvoorbeeld. Of gewoon rondtrekken. Telkens wat anders. Misschien doe ik dat ooit, maar sinds kort heb ik besloten om vrede te sluiten met mijn huidige woonplek.

Onder andere omdat ik behoefte heb aan een antidotum tegen de negatieve ideeën die in tijden van klimaatcrisis heersen over de natuur rond ons.
‘Hier is geen echte natuur meer’.
‘Alles is al kapotgemaakt.’
‘Weer een nieuwe verbindingsweg, waar houdt het op?’.
‘Er bestaan geen stille plekken meer. Overal hoor je autogeraas op de achtergrond.’
‘Van de beloofde 10.000 hectare nieuw bos is niks in huis gekomen.’

Ik zal niet beweren dat er geen enkele waarheid in die uitspraken zit. Wel betreur ik de overtuiging dat wilde natuur zich alleen nog ver weg bevindt – in de bossen in Noord- en Oost-Europa, in de Nationale Parken van de VS, in het Amazonewoud … Ik betreur dat deze plekken opzoeken zowat de enige manier lijkt om ons te herbronnen. Ik betreur de melancholie die daarrond hangt, het stille idee dat we iets fundamenteels kwijt zijn, dat rond ons alleen maar teloorgang en verlies te bespeuren vallen. Ik betreur dat we de indruk hebben verre reizen te moeten maken of minstens naar een natuurreservaat of de Ardennen te moeten om het verlorene terug te vinden.

Dit is een pleidooi om veel meer te zijn waar we zijn. Onze leefomgeving te accepteren en zelfs te omhelzen. De bomen langs de snelwegrand die niemand ooit bewondert zijn niet minder wild dan die in een oerbos, al zijn ze daar met veel meer. Het beekje dat door een weiland stroomt heeft dezelfde wilde waterkwaliteiten als de Niagara Falls, als je tenminste wil kijken. Het vergt een mildere, minder hongerige en veeleisende blik, maar alles is er al, rond ons. Ook in de stad. Alleen al het eenvoudige effect van buitenlucht wanneer je je wat down voelt. De tuindeur, balkondeur, het raam open, je ogen sluiten en bewust de frisse, lauwe, ijskoude, lekker warme of zondoorstoofde buitenlucht inademen. Die simpele verhouding tot buiten en natuur terugvinden kan een enorme bron van herverbinding zijn. Met onszelf, met de antwoorden in ons, met oprechte verlangens en dromen. Met onze creativiteit ook. Ik weet zeker dat wie creatief – en daarmee bedoel ik niet artistiek, wel scheppend – in het leven wil staan de eigen relatie met natuur moet cultiveren. Niet door één keer per maand in de auto te stappen om ergens een lange boswandeling te maken. Wel door elk moment waarop het kan aan te grijpen om de natuurlijke plekken vlakbij op te zoeken. Dat is iets wat ik veel meer en veel bewuster voor mezelf wil doen. Waarop ik hoop dat mijn verhaal jou aansteekt. Zodat we sterker worden om op te komen voor alles wat we anders willen. Zonder de kwaliteiten van wat we allemaal hebben uit het oog te verliezen.