Resterende dagen voor vertrek: met vandaag erbij gerekend 13.

Te voltooien boekingen: 1

Reisroute: volledig, in de praktijk achtereenvolgens in 29 dagen tijd van Landen naar Zürich, Genua via Chur en Tirano (Bernina Express), La Spezia, Pisa, Siena, Firenze, Rome, Assisi met vraagteken, Napels, Sorrento, Bari, Bologna, Como, Landen. Ik wil graag weten hoeveel kilometer ik zal afleggen, maar stel vast dat het moeilijk is om een tool te vinden waarmee je treinkilometers kan berekenen. Wanneer je met de auto reist, reken je in de ruimte. Zoveel kilometer. Wanneer je met de trein reist, word je blijkbaar verondersteld alleen maar in tijd te rekenen. Zoveel uren en minuten.

Gezelschap: mezelf. In Firenze en Rome: dochter 2.

Ik besef dat het een tamelijk indrukwekkend parcours is om in een maand af te leggen. Af en toe vind ik bij mijn digitale omzwervingen – genre Tripadvisor, genre ‘The top 10 must see in …’ – opmerkingen als: voor stad X heb je echt minstens drie dagen nodig. Ik klik ze weg, wil het niet weten. Nee, ik zal niet overal minstens drie dagen verblijven. En ik vertrouw erop dat het ok zal zijn. Ik mag het plannen zoals ik zelf wil en ik geef dus helemaal toe aan mijn slokop-natuur, dat stukje in mij dat telkens weer iets nieuws wil, vooruitstormend als een kind op de kermis. De lichte thrill van plekken waar ik nooit eerder ben geweest, de namen van de steden die de magische klank van toverformules krijgen en zullen verschijnen in de vorm van metalen borden op perrons. Ik maak deze reis voor een deel om de liefde voor het treinreizen, en treinreizen zal ik krijgen, volop. Ik kan me niet voorstellen om deze route in mijn eentje met de auto af te leggen, het voelt alsof ik met een rotsblok op mijn rug zou moeten vertrekken. Ik weet dat ik het niet zou durven.

Te nemen beslissing: een betere telefoon aanschaffen of lenen? Lees: eentje die echt deftig en slim is en waar je op commando en binnen een paar seconden elke gewenste brok informatie en elke nuttige functie uit tevoorschijn kan lokken.

Genomen beslissing: nee, ik doe het niet. Ik merk dat het mij stress bezorgt en ik hoef geen extra stress. Ik neem een laptop mee, want schrijven en af en toe wat online zetten voelt wél essentieel, en toevallig is laptop plus wifi ook best slim, alleen staat het wat gek om die combinatie op straat tevoorschijn te halen om één of andere QR-code te scannen of treintijden op te zoeken. Elke dag wat voorbereidend opzoekwerk dus, en de vermogens gebruiken waarmee ik van nature begiftigd ben, als daar zijn: oren, ogen en mond. ‘Puoi aiutarmi per favore?’ We zijn het niet meer gewend anderen om hulp te vragen in de openbare ruimte. Soms krijg ik bijna het gevoel dat het niet meer hoort, dat je je eigen vragen moet zien op te lossen, want iedereen heeft toch zo’n slim ding dat alles weet.

Veel dus, veel steden, veel natuurschoon, maar ook veel kunst en architectuur. Ik krijg het lichtjes benauwd wanneer ik over het stendhalsyndroom lees. De Franse schrijver Stendhal tekende nauwgezet op hoe hij in 1817 bij een bezoek aan Firenze overvallen werd door een flauwte bij het aanschouwen van het zoveelste meesterwerk. Hij was blijkbaar niet de enige: een Italiaanse psychiater bestudeerde een honderdtal gevallen en beschreef ze uitgebreid in 1979. In de meest ernstige vorm treden hallucinaties of psychotische verschijnselen op. Ik zal op mezelf letten: beloofd. Af en toe de ogen dichtknijpen in het Uffizi of aanverwanten. Hijgend naar buiten strompelen voor het te laat is.

Ik zal missen: geliefden en vrienden, de rust van mijn huis, de tuin die bij mijn terugkeer plots zal opgeschoven zijn naar vroege herfst, de eerste treurnis in bladgroen, de lichte vermoeidheid in late bloemen.

Als er iets foutloopt, ik een aansluiting mis, de weg kwijt ben, verstrikt raak in mijn uiterst schamele Italiaans, zal ik aan Pema Chödrön denken: ‘Wij zoeken altijd naar een vast referentiepunt terwijl dit helemaal niet bestaat. Alles is tijdelijk. Alles is voortdurend aan verandering onderhevig, vloeiend, vluchtig en open. Niets is vast te pinnen op de manier waarop wij dit willen. In wezen is dit geen slecht nieuws. Maar wij lijken allemaal zo geprogrammeerd dat wij dit gegeven ontkennen. Leven met onzekerheid kunnen wij absoluut niet aan.’

Annie Dillard lezen helpt: ‘Een blommige, bloezige wolk schoof statig over een onzichtbaar pad in de hogere luchtlagen, als een trotse reuzenslak gleed ze op haar vlakke voet voort. Ik rook zout in de wind, kalkoen, wasgoed, bladeren … mijn God wat een wereld. Elke seconde gebeurt er iets wonderbaarlijks.’

En Pierre Teilhard de Chardin in de teksten van Annie Dillard: ‘Mijn hele leven, iedere minuut van mijn leven, is de wereld geleidelijk voor mijn ogen ontvlamd en gaan laaien, tot hij me omringde, geheel van binnenuit verlicht.’

Ik zal het proberen: het wonderbaarlijke in de seconden te zien, het laaien te voelen.